do tej samej wody.

" I am weak, I admit 
Wash my soul "

Zanurzanie to proces. 

Najpierw dłonią sprawdzasz czy temperatura jest odpowiednia. Zakręcasz kurki. Chwytasz się jedną ręką lakierowanego, białego brzegu. Jedna stopa w wannie. Temperatura, oczywiście, najczęściej okazuje się nadal nie odpowiednia. Za ciepła, za zimna. Dwie stopy. Potem brzuch, serce, szyja. Granica wody. Granica zamykana oczu, wstrzymywania oddechu, znikania. Woda szczelnie wypełnia ciszę wokół Ciebie. A pod wodą jest cicho, jest głucho, jest pusto. Świat nad wodą wydaje się nierealny, oddalony, zamknięty w szklanej, zdeformowanej, gęstej kuli. Pod wodą znika czas. A woda przepływa ponad czasem. Droga Wodo, czyje stopy obmywałaś wcześniej? Jakie dłonie czyściłaś z historii? Jakie usta...

Granica wody. Wystawiasz tylko nos. Bierzesz oddech. Mocno, całkowicie. Płuca napełnia powietrze, haust życia wypycha Cię i unosi lekko w górę, na powierzchnię, na świat. Krople toczą się po ciele zgodnie z prawem grawitacji, nie omijają oczu, wracają do źródła. I wiesz, są takie sprawy, które wyglądają zupełnie jak przechodzenie przez rzekę. To takie oczywiste, ale nadal tak często zapominasz. 

Jeśli wejdziesz do wody nie licz na to, że pozostaniesz suchy, nie licz na to, że na drugim brzegu nie będziesz mokry. 

---

/jacket- frontrowshop.com/ shoes- @/ photo- szymon zemła & me/