Ophelia is still alive in flowers.

Nie dość ostrożnie wspięła się na drzewo.
Złośliwa gałąź złamała się pod nią.
I z kwiecistymi trofeami swymi
Wpadło w toń biedne dziewczę. Przez czas jakiś
Wzdęta sukienka niosła ją po wierzchu
Jak nimfę wodną i wtedy, nieboga,
Jakby nie znając swego położenia
Lub jakby czuła się w swoim żywiole,
Śpiewała starych piosenek urywki,
Ale niedługo to trwało, bo wkrótce
Nasiąkłe szaty pociągnęły z sobą
Biedną ofiarę ze sfer melodyjnych
W zimny muł śmierci.

(William Szekspir, Hamlet; tłum. Józef Paszkowski)

II.

Blada Ofelio, jak śnieg piękna świeży,

Dziecię umarłe, w dal niesione wodą:

Wiatr, co od wielkich gór norweskich bieży

Cicho cię z gorzką zapoznał swobodą.

Nieznany poszept, chłoszczący twe włosy,

Dziwne przynosił szumy twojej duszy;

Serce słyszało natury odgłosy

W drzew rozżaleniach, w jękach nocnej głuszy!

Pierś twą zbyt ludzką rozbił fal potokiem

Wielki krzyk morza w kwietniowy poranek,

U stóp twych klęczał w milczeniu głębokiem

Biedny szaleniec, pobladły kochanek.

Co za sen: Niebo, Miłość, Wolność!... Biedna!

Jak ogień śniegom, takim on był tobie!

W twych wielkich wizjach zmarły słów twych sedna,

W nieskończoności wzrok twój zagasł grobie.

                            ( Arthur Rimbaud I. Ofelia/ Przekład: Jan Kasprowicz) 

foto: Szymon Zemła

styl, make-up, postproduction, model: Sylwia Katarzyna Jończy/ persona non grata

a fotograficznie znajdziecie mnie TU:     F A C E B O O K

ZAPRASZAM!